«Στοιχεία ταυτότητας»
Στο τέλος Μαρτίου 2014 ξαφνικά ανακοινώθηκε η κατάργηση του ασφαλιστικού φορέα, στον οποίο εργαζόμουν δέκα χρόνια και η ενσωμάτωσή του σε μεγαλύτερο, ο οποίος και έχει «χάψει» πλήθος ταμείων. Η δουλειά μου ήταν να εκδίδω ευρωπαϊκές κάρτες ασφάλισης υγείας, για τους ασφαλισμένους μας που θα ταξίδευαν σε χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης. Μέχρι τότε είχα εκδώσει χιλιάδες και θεωρούσα ότι γενικά ο κόσμος ταξίδευε για τουρισμό. Όταν ανακοινώθηκε ότι θα τεθούμε σε διαθεσιμότητα, αισθάνθηκα ότι σήμανε εργασιακά τέλος εποχής και αποφάσισα να ρωτάω τους ανθρώπους για τον λόγο του ταξιδιού τους. Στη συνέχεια, αφού είχαμε ολοκληρώσει την διαδικασία της έκδοσης της κάρτας, τους ζητούσα να τους φωτογραφήσω, σαν είδος «αποδεικτικού στοιχείου» (της δικής μου θέσης εργασίας). Όταν με ρωτούσαν το λόγο, τους απαντούσα ότι συγκροτώ προσωπικό αρχείο και ενδιαφέρομαι για τους λόγους κινητικότητας των πολιτών. Η τυπολογία της λήψης ήταν πάντα ίδια: μέσα στον εργασιακό χώρο, εγώ στη θέση μου πίσω από το γραφείο και μπροστά στον υπολογιστή, αυτοί στην καρέκλα τους, κρατώντας ακόμη την κάρτα τους, δοκιμάζουμε τα όρια της σχέσης δημόσιου υπάλληλου-εξυπηρετούμενου πολίτη. Επίσης, ρωτούσαν πώς θέλω να είναι στη φωτογραφία και τους έλεγα ότι μπορούσαν να κάνουν ό,τι θέλουν: οι περισσότεροι χαμογελούν. Πολλοί μου ζητούσαν να δουν την φωτογραφία. Αυτή η διαδικασία κράτησε περίπου δύο εβδομάδες και τα εικονιζόμενα πρόσωπα είναι περίπου 100. Μετά μπήκα σε διαθεσιμότητα. Τώρα δουλεύω στον μεγαλύτερο ασφαλιστικό φορέα της χώρας. Εδώ οι άνθρωποι φαίνεται ότι δεν ταξιδεύουν τόσο.
Η εργασία αυτή αποτελεί απόπειρα «πορτρετοποίησης» της κρίσης, μέσω των ανθρώπων που ταξιδεύουν για σπουδές, για επίσκεψη σε συγγενείς που κατοικούν μόνιμα στο εξωτερικό, για εκπαίδευση, για τουρισμό, για λόγους υγείας. Η διαδικασία της φωτογράφισης, ακολουθώντας τη συγκεκριμένη τυπολογία, αποτελεί μία μερική τεκμηρίωση της τρέχουσας πραγματικότητας, που ωθεί τους ανθρώπους, που την υφίστανται, σε αναζήτηση, άλλοτε επιτυχή άλλοτε όχι, του «τόπου» τους εκτός συνόρων, που πολλές φορές αποδεικνύεται «μη τόπος», ακόμη και δυσ-τοπία.
Οκτώβριος 2014,
Αλέκα Τσιρώνη.
Στο τέλος Μαρτίου 2014 ξαφνικά ανακοινώθηκε η κατάργηση του ασφαλιστικού φορέα, στον οποίο εργαζόμουν δέκα χρόνια και η ενσωμάτωσή του σε μεγαλύτερο, ο οποίος και έχει «χάψει» πλήθος ταμείων. Η δουλειά μου ήταν να εκδίδω ευρωπαϊκές κάρτες ασφάλισης υγείας, για τους ασφαλισμένους μας που θα ταξίδευαν σε χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης. Μέχρι τότε είχα εκδώσει χιλιάδες και θεωρούσα ότι γενικά ο κόσμος ταξίδευε για τουρισμό. Όταν ανακοινώθηκε ότι θα τεθούμε σε διαθεσιμότητα, αισθάνθηκα ότι σήμανε εργασιακά τέλος εποχής και αποφάσισα να ρωτάω τους ανθρώπους για τον λόγο του ταξιδιού τους. Στη συνέχεια, αφού είχαμε ολοκληρώσει την διαδικασία της έκδοσης της κάρτας, τους ζητούσα να τους φωτογραφήσω, σαν είδος «αποδεικτικού στοιχείου» (της δικής μου θέσης εργασίας). Όταν με ρωτούσαν το λόγο, τους απαντούσα ότι συγκροτώ προσωπικό αρχείο και ενδιαφέρομαι για τους λόγους κινητικότητας των πολιτών. Η τυπολογία της λήψης ήταν πάντα ίδια: μέσα στον εργασιακό χώρο, εγώ στη θέση μου πίσω από το γραφείο και μπροστά στον υπολογιστή, αυτοί στην καρέκλα τους, κρατώντας ακόμη την κάρτα τους, δοκιμάζουμε τα όρια της σχέσης δημόσιου υπάλληλου-εξυπηρετούμενου πολίτη. Επίσης, ρωτούσαν πώς θέλω να είναι στη φωτογραφία και τους έλεγα ότι μπορούσαν να κάνουν ό,τι θέλουν: οι περισσότεροι χαμογελούν. Πολλοί μου ζητούσαν να δουν την φωτογραφία. Αυτή η διαδικασία κράτησε περίπου δύο εβδομάδες και τα εικονιζόμενα πρόσωπα είναι περίπου 100. Μετά μπήκα σε διαθεσιμότητα. Τώρα δουλεύω στον μεγαλύτερο ασφαλιστικό φορέα της χώρας. Εδώ οι άνθρωποι φαίνεται ότι δεν ταξιδεύουν τόσο.
Η εργασία αυτή αποτελεί απόπειρα «πορτρετοποίησης» της κρίσης, μέσω των ανθρώπων που ταξιδεύουν για σπουδές, για επίσκεψη σε συγγενείς που κατοικούν μόνιμα στο εξωτερικό, για εκπαίδευση, για τουρισμό, για λόγους υγείας. Η διαδικασία της φωτογράφισης, ακολουθώντας τη συγκεκριμένη τυπολογία, αποτελεί μία μερική τεκμηρίωση της τρέχουσας πραγματικότητας, που ωθεί τους ανθρώπους, που την υφίστανται, σε αναζήτηση, άλλοτε επιτυχή άλλοτε όχι, του «τόπου» τους εκτός συνόρων, που πολλές φορές αποδεικνύεται «μη τόπος», ακόμη και δυσ-τοπία.
Οκτώβριος 2014,
Αλέκα Τσιρώνη.
